„Wtedy podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. Lecz o północy rozległo się wołanie: Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie! Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną. Odpowiedziały roztropne: Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie! Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: Panie, panie, otwórz nam! Lecz on odpowiedział: Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was. Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny.”
Ilustracja Wandy Orlińskiej ze strony http://www.ilustratorzy.art.pl/wanda.html
Niesamowicie utkwiło mi w pamięci przeczytane wczoraj rozważanie Marcina Jakimowicza do dzisiejszej ewangelii. Nie będę komentować, przytoczę po prostu w całości
A jeśli Jezus rzuci: Nie znam cię? Odbębniałeś wprawdzie modlitewną pańszczyznę, ale nie miałeś nigdy czasu na szczerą rozmowę. Nie znam cię, niewiele mi o sobie opowiadałeś. Zazwyczaj zasypywałeś Mnie skargami lub szturmowałeś niebo z litanią próśb, traktując mnie jak modlitewny bankomat. Nie znam cię: nie mówiłeś mi, jakie ciastka lubisz, jakiej słuchasz muzyki. Byłeś zawsze niezmiernie oficjalny. Na moją tęsknotę odpowiadałeś sztywnymi urzędniczymi formułkami. A przecież niebo jest tańcem! Do dziś pamiętam opowieść Wieśka z Medjugorie. Przychodził do niewielkiej kaplicy siadał i rzucał: Jezu, witaj, to ja, Wiesiek. A potem opowiadał o złamanym palcu, ukropie, który lał się z nieba, i tysiącach drobnostek, z których składa się życie.
Rozważania ewangeliczne
A jeśli Jezus rzuci: Nie znam cię? Odbębniałeś wprawdzie modlitewną pańszczyznę, ale nie miałeś nigdy czasu na szczerą rozmowę. Nie znam cię, niewiele mi o sobie opowiadałeś. Zazwyczaj zasypywałeś Mnie skargami lub szturmowałeś niebo z litanią próśb, traktując mnie jak modlitewny bankomat. Nie znam cię: nie mówiłeś mi, jakie ciastka lubisz, jakiej słuchasz muzyki. Byłeś zawsze niezmiernie oficjalny. Na moją tęsknotę odpowiadałeś sztywnymi urzędniczymi formułkami. A przecież niebo jest tańcem! Do dziś pamiętam opowieść Wieśka z Medjugorie. Przychodził do niewielkiej kaplicy siadał i rzucał: Jezu, witaj, to ja, Wiesiek. A potem opowiadał o złamanym palcu, ukropie, który lał się z nieba, i tysiącach drobnostek, z których składa się życie.
Rozważania ewangeliczne
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz