ZaMyślenia codzienne

1.12.10

Nie można poznać Jezusa wyłącznie przez osoby trzecie. Nie wystarczy o Chrystusie mówić, lecz trzeba do Niego prowadzić i Jemu pozostawić zadanie przekonania człowieka.
ks. Dariusz Piórkowski SJ

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Adam Szewczyk

"Umierające w boleściach Źródło wszelkiego życia. Musi być prawdziwy ten Bóg, bo takiego Boga człowiek nigdy by nie wymyślił. Takiego Boga człowiek nigdy by nie chciał. Zawsze wolał bogów, którzy zapewniają mu doraźne szczęście. A prawdziwy Bóg zaprasza na krzyż, proponując miłość, która boli. Nic dziwnego, że takiego Boga zabijamy. A Bóg, który zabić się daje, sprawia wrażenie, jakby się na to wszystko godził, a nawet tego chciał. Wie, że Jego rozpięte na krzyżu ramiona są jedynym miejscem we wszechświecie, gdzie można oszukać śmierć. "

Adam Szewczyk, muzyk, kompozytor, wykładowca w Akademii Muzycznej w Katowicach

Właśnie czytam

Grzegorz Górny: "Demon Południa"Zbiór błyskotliwych esejów długoletniego redaktora naczelnego „Frondy”. Autor powtarza za Janem Pawłem II, że dziś toczy się bój o duszę tego świata i analizuje różne fronty tej walki, które przebiegają przez nie przez okopy i zasieki, lecz przez redakcje, sale sądowe, wytwórnie filmowe czy uniwersytety. Autor demaskuje m.in. fałszerstwa seksuologa Alfreda Kinseya czy antropolog Margaret Mead, odkrywa drugie dno w twórczości Czesława Miłosza i Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, pisze o inicjacjach demonicznych, o współczesnych mechanizmach prowokacji, manipulacji i dezinformacji, zastanawia się nad sensem cierpienia czy istnieniem małżeństwa. Prezentuje unikalny w polskim pisarstwie sposób przykładania miar duchowych do zjawisk społecznych, kulturowych i obyczajowych. Obowiązkowa lektura dla każdego, kto chce zrozumieć dzisiejsze procesy cywilizacyjne.

Wezwanie do miłości

Józefa Menéndez urodziła się w Madrycie 4 lutego 1890 roku, w chrześcijańskiej rodzinie wojskowego Leonarda Menéndez i Lucji z domu Moral, troskliwej matki sześciorga dzieci. Józefa pomagała matce w wychowaniu młodszych sióstr. Rodzina żyła w dostatku. Wspólna niedzielna Msza Św., codzienny różaniec w rodzinie, wspólnie wykonywane drobne domowe prace i nauka, wesołe wycieczki, organizowane przez ojca domowe zabawy, wszystko to składało się na klimat szczęśliwego dzieciństwa. W dniu Pierwszej Komunii Świętej, 19 marca 1901 roku, po raz pierwszy słyszy w głębi duszy słowa Jezusa: "Chcę, żebyś całkowicie do mnie należała". Wkrótce Józefa rozpoczyna dwuletnią szkołę kroju, szycia i mody. Zdobyty zawód zapewnia w trudnych chwilach utrzymanie rodzinie. Od 1907 roku do rodziny Józefy zagląda bieda i cierpienie. Choroba rodziców doprowadza do wydania wszystkich oszczędności. Po śmierci ojca w 1910 roku staje się jedyną żywicielką rodziny. W tym czasie pogłębia się w niej duch modlitwy wewnętrznej, adoracji Najświętszego Sakramentu, poznawania Bożego Serca. Równocześnie zacieśnia kontakt z Siostrami Najświętszego Serca Jezusa. Wreszcie 4 lutego 1920 roku wstępuje do domu w San Sebastian, skąd po miesiącu, czyniąc ofiarę z Ojczyzny, wyjeżdża do Francji. Okres postulatu i nowicjatu w Poitiers przepełniony wielkimi łaskami i ciężkimi pokusami kończy się złożeniem ślubów w niedzielę, 16 lipca 1922 roku. Umiera w niespełna półtora roku później, 29 grudnia 1923 roku. Łaski i zwierzenia Pana Jezusa, jakie otrzymała w Zgromadzeniu Najświętszego Serca, złożyły się na Orędzie Miłości i Miłosierdzia, które Zbawiciel usilnie polecał jej rozpowszechniać. Z jej życiem i objawieniami pierwsze zaznajomiły się siostry Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa dzięki wydanej w Rzymie broszurce "Siostra Józefa Menéndez w szkole Serca Jezusa". W 1944 roku zostały wydane kompletne notatki z objawień Józefy, opracowane przez ówczesną przełożoną generalną M. Teresę de Lescure, bezpośredniego świadka interwencji Bożych w życiu Józefy. Książka przetłumaczona na wiele języków spowodowała żywy oddźwięk wśród ludzi i świadectwa o nawróceniach i łaskach wewnętrznych.

Louis de Funes. Synowie o ojcu

Jacek Hugo Bader: Biała gorączka

"Pojechałem do ZSRR kilka razy w 1991 i 1992 roku i więcej nie chciałem. Fantastyczni ludzie i obraza rozumu. Wielka sztuka i poniżające poszukiwania z opuszczonymi spodniami choć kawałka papieru toaletowego. Wspaniała architektura i okno wychodzące na górę śmieci na wysokość drugiego piętra. Zabrakło mi wtedy reporterskiego zrozumienia, zabrakło determinacji. I oto Jacek Hugo-Bader wchodzi w imperium dla mnie. Bo kiedy czytam jego reportaże, mam wrażenie, że specjalnie dla mnie-czytelnika przeżywa te wszystkie przygody. Przeżywa je niejako w moim imieniu. Wiem, że inni też mają takie wrażenie: czytają i czują, że to jest ich człowiek tam. I włazi, gdzie ja bym się bał wleźć. Ryszard Kapuściński opisywał imperium z lotu ptaka; uchwycił mechanizmy myślenia, zachowań, procesów. Hugo-Bader opisuje imperium z perspektywy wałęsającego się psa; chwyta mechanizmy myślenia, zachowań, procesów i na dodatek szczura za ogon."

Jarosław Iwaszkiewicz: Podróże do Polski

Podróże ukształtowały Jarosława Iwaszkiewicza, urodzonego i wychowanego w klimacie kultury zarówno polskiej, jak ukraińskiej i rosyjskiej. Podróże do Polski to opisy wypraw zarówno do pięknych miast - Warszawy, Poznania, Krakowa, Sandomierza, Lublina, jak i na prowincje - miejsc nacechowanych przeszłością i wspomnieniami. Całość przeplata się z elementami autobiografii i refleksjami natury historycznej, kulturalnej i estetycznej. Publikacja ta, okraszona wspaniałymi zdjęciami, stanowi wyjątkowy obraz Polski z punktu widzenia jednego z najważniejszych twórców literatury polskiej XX wieku.

Elzbieta Dzikowska: Groch i kapusta

Południowy wschód to ziemia magiczna. Niepowtarzalny urok Bieszczadów nie tylko złoto-czerwoną jesienią, ale nawet zimą, bo tu zawsze śnieg i słońce. Wspaniałe miasta Sanok, Przemyśl, Tarnów, Sandomierz, Zamość. Imponujące pałace i zamki, wśród których największa i najbardziej imponująca w Polsce ruina w Ujeździe, zwana także Krzyżtoporem. Niezwykłe miejsca w Górach Świętokrzyskich, wśród nich Jaskinia Raj i arcyciekawa, neolityczna kopalnia krzemienia w Kkrzemionkach.

Francesco D`Adamo: Iqbal

Książka Francesco D'Adamo jest sfabularyzowaną prawdziwą historią dwunastoletniego chłopca z Pakistanu - IQBALA MASIH, który na całym świecie stał się symbolem walki przeciwko wyzyskiwaniu dzieci w pracy. Wychowany w bardzo ubogiej rodzinie chłopskiej, został oddany przez swojego ojca do niewolniczej pracy w zamian za 16 dolarów niezbędnych ojcu do spłacenia ciążącego na nim długu za leczenie śmiertelnie chorego drugiego syna. Iqbal pracował - tak jak miliony dzieci w najuboższych krajach świata - od świtu do nocy w nieludzkich warunkach w fabryce dywanów, przykuty łańcuchami do swojego krosna. Mając zaledwie 11 lat, znalazł siłę, by się zbuntować, by uwierzyć, że życie może wyglądać inaczej. Jego upór i odwaga przyczyniła do uwolnienia setek innych małych niewolników, choć przyszło mu za to zapłacić najwyższą cenę. Jest to bardzo wzruszająca historia o niezłomnej walce o odzyskanie wolności, o walce z własnym strachem, o walce o nowe jutro, o nadzieję w beznadziejności. Porusza mało znany w Polsce - a bardzo szeroko omawiany na świecie - temat masowego wykorzystywania dzieci w niewolniczej pracy, dzieci pozbawionych normalnego życia, miłości, beztroski. Książka od razu stała się bestsellerem, została przetłumaczona na 16 języków na całym świecie.